تجارت جهانی چیست؟

تجارت جهانی چیست؟

زمانیکه شما در یک سوپرمارکت قدم میزنید و موزهای آمریکای جنوبی ، قهوه برزیلی و یک بسته آدامس ترکیه ای را پیدا کنید تأثیرات تجارت بین المللی را تجربه می کنید.

در ساده ترین تعریف، تجارت بین الملل به معنی فرایند داد و ستد کالا و محصول بین دو یا چند بازار خارجی تعریف می شود. تجارت بین الملل به کشورها امکان می دهد بازارهای خود را گسترش دهند و به کالاها و خدماتی دسترسی پیدا کنند که در صورت نبود تجارت بین الملل ممکن بود هیچ وقت در آن کشور در دسترس نباشند. در نتیجه ی تجارت بین الملل ، بازار ها رقابتی تر می شوند که در نهایت منجر به قیمت گذاری رقابتی تر می شود و کالای ارزان تری را برای مصرف کننده به ارمغان می آورد.

درک تجارت بین الملل

تجارت بین الملل و داد و ستد های خارجی عامل بنیادین ظهور اقتصاد جهانی بوده است. در تجارت بین الملل ، عرضه و تقاضا  و در نهایت قیمت ها تحت تأثیر رویدادهای جهانی قرار می گیرند که در نتیجه ی آن متغیر های اقتصادی در سطح جهانی تعریف و مورد بررسی قرار میگیرند

به عنوان مثال ، تغییرات سیاسی در آسیا می تواند منجر به افزایش هزینه های کار شود. این امر می تواند هزینه های تولید یک محصول کشاورزی را افزایش دهد ، و باعث افزایش قیمت برای محصولی می شود که یک مصرف کننده اروپایی ممکن است در بازار محلی خود خریداری کند. یا در مثالی دیگر فرض کنید کشور های خاور میانه تصمیم به کاهش فروش نفت بگیرند، این تصمیم به افزایش قیمت حامل های انرژی و بسیاری از کالا ها در کشور های اروپایی منجر می شود.

واردات و صادرات

محصولی که به بازار جهانی فروخته شود صادرات نامیده می شود و محصولی که از بازار جهانی خریداری شود وارداتی است. تراز تجاری آماری از میزان واردات و صادرات محصولات تجاری کشور است و به طور خلاصه می‌توان این عدد را نتیجه خالص صادرات یک جامعه اقتصادی دانست.
تراز تجاری یکی از معیارهای مهم برای سنجش توانمندی کشور در تبادل تجاری و سرمایه گذاری در اقتصاد کشور است.

تجارت جهانی به کشورهای ثروتمند اجازه می دهد تا از منابع خود، به عنوان مثال نیروی کار ، فناوری یا سرمایه به طور کارآمدتری استفاده کنند. کشورهای مختلف دارای دارایی ها و منابع طبیعی مختلفی هستند: زمین ، نیروی کار ، سرمایه و فناوری و غیره. که این امکانات به بعضی از کشورها اجازه می دهد کالای مشابه را با کارآیی بیشتری تولید کنند – به عبارت دیگر ، سریعتر و با هزینه کمتر. بنابراین ، ممکن است آنها آن را ارزانتر از سایر کشورها بفروشند. اگر کشوری نتواند کالایی را به طور کارآمد تولید کند ، می تواند آن را از طریق تجارت با کشور های دیگر وارد کند. این امر به عنوان تخصص در تجارت بین الملل شناخته می شود.

برتری نسبی

نظریه ی مزیت نسبی که اولین بار توسد آدام اسمیت در ادبیات اقتصادی و تجارت بین الملل مطرح شد به شکل ساده به طرح این مساله می پردازد که اگر کشورA  بتواند محصولی را ارزانتر از کشور B تولید کند و کشور B نیز توانایی تولید محصول دیگری را به شکل ارزانتر از کشور A داشته باشد، هر کدام از کشور ها در تولید کالایی که ارزانتر حاصل می کنند دارای مزیت نسبی هستند. با در نظر گرفتن این موضوع کم کم بحثی به عنوان تجارت

به عنوان مثال ، فرض کنید کشور های A و کشور B هر دو ژاکت پنبه ای و کفش تولید می کنند. کشور A سالانه ده ژاکت و شش جفت کفش تولید می کند ، در حالی که کشور B سالانه شش ژاکت و ده جفت کقش تولید می کند. هر دو می توانند در مجموع 16 واحد تولید کنند. با این وجود تولید ده ژاکت برای کشور A سه ساعت و تولید شش جفت کفش به دو ساعت زمان نیاز دارد (در کل پنج ساعت). از طرف دیگر تولید ده ژاکت یک ساعت و تولید شش جفت کفش سه ساعت (در کل چهار ساعت) زمان می برد.

این دو کشور A و B دریافتند که با تمرکز بر روی محصولاتی که از مزیت نسبی برخوردار هستند ، می توانند تولید بیشتری داشته باشند. کشور A شروع به تولید فقط کفش می کند و کشور B شروع به تولید فقط ژاکت های پنبه ای می کند. اکنون هر کشور می تواند 20 واحد در سال تولید تخصصی ایجاد کند و نسبت مساوی هر دو محصول را معامله کند. به این ترتیب ، اکنون هر کشور به 20 واحد از هر دو محصول دسترسی دارد.

بنابراین می توان دریافت که برای هر دو کشور ، هزینه فرصت تولید هر دو محصول بیشتر از هزینه تخصصی است. به طور خاص ، برای هر کشور ، هزینه فرصت تولید 16 واحد ژاکت و کفش 20 واحد از هر دو محصول است (پس از تجارت). تخصص هزینه فرصت آنها را کاهش می دهد و بنابراین کارایی آنها را در به دست آوردن کالاهای مورد نیاز به حداکثر می رساند. با عرضه بیشتر ، قیمت هر محصول کاهش می یابد. بنابراین ، انتخاب آنها برای مشارکت در تخصص ، یک مزیت برای مصرف کننده نهایی نیز فراهم می کند.

توجه داشته باشید که ، در مثال بالا ، کشور B می تواند هر دو محصول کفش و پنبه با کارایی بیشتری نسبت به کشور A. تولید کند. به عبارت دیگر ، برای تولید کفش و پنبه زمان کمتری نسبت به کشور B نیاز است. این یک مزیت مطلق نامیده می شود. کشور B ممکن است به دلیل سطح بالاتری از فناوری از این مزیت برخوردار باشد.

سایر مزایای احتمالی تجارت جهانی

تجارت بین الملل نه تنها منجر به افزایش تولید می شود ، بلکه به کشورها امکان مشارکت در اقتصاد جهانی را می دهد و فرصت را برای سرمایه گذاری مستقیم خارجی [1] (FDI) تشویق می کند. از نظر تئوری ، اقتصادها می توانند رشد کارآمدتری داشته و با سهولت بیشتری بتوانند به یک شرکت کننده اقتصادی رقابتی تبدیل شوند.

برای دولت ها ، سرمایه گذاری مستقیم خارجی ابزاری است که به وسیله آن ارز و تخصص خارجی می تواند وارد کشور شود. فرصت حضور سرمایه های خارجی میتواند اشتغال را افزایش می دهد و از لحاظ تئوری منجر به رشد تولید ناخالص داخلی (GDP) می شود. برای سرمایه گذار، FDI گسترش و رشد شرکت را منجر می شود ، که به معنای درآمد بیشتر است.

در اقتصاد امروز، یکی از اصلی ترین مقیاس های سنجش قدرت اقتصادی کشور ها شاخص تولید ناخالص ملی و تراز تجاری کشور ها در نظر گرفته می شود که اقتصاد و تولید صادرات محور در بهبود این شاخص ها نقش کلیدی را ایجاد می کنند.

[1] foreign direct investment